Over rouw
De blog waarvan ik dacht dat ik hem nog niet zou hoeven schrijven, komt nu toch aan de beurt. De blog over rouw en verlies. Want waar ik begin van dit jaar positief schreef dat mijn lieve moedertje nog bij ons was, zijn we inmiddels ingehaald door de realiteit; na een uiteindelijk kort ziekbed van 9 dagen is zij op 25 januari j.l. overleden en moet ik zonder haar verder.
Wil je ook mijn toekomstige blogs lezen?
Link dan met me, hoef je nooit meer iets te missen.
Aarzeling
Ik merk dat ik aarzel bij het schrijven van deze blog, terwijl hij anders zo uit mijn vingers rolt. Ik weet niet zo goed waardoor het komt, wellicht omdat het nog te vroeg is om echt te kunnen zeggen hoe ik er mee omga. De intentie bij het schrijven van mijn blogs is altijd dat ik jullie iets wil meegeven over hoe je met een bepaalde situatie om zou kunnen gaan. Hoe je iets makkelijker kunt dragen, of hoe je met meer begrip er voor een ander kunt zijn. Wellicht zit daar de aarzeling; mijn moeder is pas net overleden, wat weet ik dan nu over rouw of over hoe je ermee om moet gaan?
Toch heb ik in deze afgelopen weken enorm veel geleerd, met name over het luisteren naar mijn eigen behoeftes. In het kader van groei, het woord van 2024, waren het twee goede eerste maanden. Maar jeetje, wat een maanden waren het!
Training Rouw & Verlies
Ten tijde van haar zieker worden en uiteindelijk overlijden, volgde ik een korte 3 daagse training over rouw en verlies, wat een timing. 🙄
Op de eerste woensdag lag ze net in het ziekenhuis, op de tweede woensdag ging het een stuk slechter met haar en op de derde en laatste woensdag was ze inmiddels al een paar dagen overleden.
Tijdens de opleiding heb ik geleerd dat rouw voor iedereen anders is, er is geen vast patroon dat je doorloopt en je kunt het dus ook niet fout doen. Je kunt het ook niet echt goed doen, je gaat er vooral gewoon doorheen. Zorg dat er ruimte is om op te vangen wat er komt en luister daarnaast vooral goed naar jezelf wat je nodig hebt.
Een bos vol emoties
Van een medecursist kreeg ik een mooi artikel over rouw toegestuurd waarin een verliesdeskundige, Esther van Apeldoorn, geïnterviewd wordt over dit thema. Zij vertelt over de foto van een bos met bomen die zij in haar praktijk heeft hangen. Links op de foto zie je vooral bruine bomen met een ietwat sombere uitstraling. Meer naar rechts loopt het bos over naar een lichter deel met dezelfde bomen, maar dan met frisse groene bladeren waar de zonnestralen doorheen stromen. Rouw is volgens haar geen rechte lijn van donker naar licht. Je slingert heen en weer. Aan de linkerkant van het bos ben je je emoties aan het doorleven, aan de rechterkant ga je door met leven. Haar cliënten kunnen vaak feilloos aangeven aan welke kant van het bos zij zich op dat moment bevinden. Het is nodig om tussen links en recht te bewegen, je alleen maar aan een kant van het bos bevinden kan zorgen voor vastlopers.
Dit herken ik persoonlijk wel. Ik heb twee weken echt vrij genomen om goed te voelen wat ik nodig had. Na het regelen van de crematie was dat vooral heel weinig. Ik was intens moe en heb kleine klusjes in het huis gedaan met Aaf en Lies (let op podcast tip!) vrolijk babbelend op mijn koptelefoon. Onze badkamer is nog nooit zo schoon geweest😉. Inmiddels ben ik weer lekker aan het werk, daarin voel ik me heel fijn.
Andere behoeftes
Op sociaal vlak heb ik andere behoeftes dan voorheen. Waar ik eerst vaak en route was met mijn vrienden en vriendinnen, heb ik nu minder behoefte aan een sociale invulling van mijn vrije tijd. Ik word juist blij van de thuisbubbel.
Dit aanschouw ik met nieuwsgierigheid en ik weet dat dit met de tijd waarschijnlijk wel weer zal verschuiven. Met het begin van de lente zal mijn bruisende ik waarschijnlijk ook weer naar buiten komen. Die houdt zich nooit lang verstopt. Van nature bevind ik me vaker aan de lichtere kant van het bos, ik denk dat ik gewoon mazzel heb dat ik zo gebakken ben. De donkere kant van het bos is er bij mij vooral in het voelen van het gemis. Dat ik haar even wil bellen om iets te vertellen over de kids, of als ik mijn vader, na een avond als hij bij ons gegeten heeft, alleen naar huis zie wegrijden. Dat zijn momenten dat je het verlies echt voelt.
Geraakt door de aandacht
Ik ben geraakt door alle bloemen (bos na bos werd er afgegeven), kaartjes, belletjes en appjes die ik heb ontvangen. In het verdriet van het verlies was het fijn je zo gesteund te voelen. Afgelopen week kreeg ik nog een kaartje van een coachee die daar een heel mooi gedichtje op had geschreven wat voor mij klopt als een bus:
Mijn moeder was goed voor iedereen. Als je hulp nodig had, dan was ze er. Dat helpende dat heb ik ook, daar heb ik zelfs mijn werk van gemaakt. 😇
Mocht je zelf met verlies te maken hebben, dan hoop ik dat ik je met deze blog een beetje help. Of het nou verlies van werk, verlies in de liefde of verlies van een dierbare is; wees lief voor jezelf. Geef gehoor aan wat jij nodig hebt. Neem alle ruimte die je wilt.
Onthoud, iedereen rouwt op zijn eigen manier…
Liefs, Roos
Wil je ook mijn toekomstige blogs over lekker werken en fijn leven lezen?
Link dan met me, hoef je nooit meer iets te missen.
